In een Douglas Coupland oprisping herlas ik Shampoo Planet en nu ook Polaroids.

Wat me nu opvalt: stijl en onderwerp van Coupland zouden nooit Europees kunnen zijn.

De beschrijving van “spullen”

Bret Easton Ellis overdreef het in American Psycho met het al te uitbundig beschrijven van de merken van de spullenboel van Bateman. Maar ook in Coupland merk je die rare voor ons Europeanen toch wat exotische manier van consumptiegoederen beschrijven.

Zijn wereld is voor ons zo onvoorstelbaar jong

Een legacy van een paar honderd jaar is al onmetelijk diep. Na de vrijheidsstrijd is de belangrijkste gebeurtenis in de geschiedenis van de Verenigde Staten (ja ik weet Coupland is een Canadees) opeens 9/11. En 9/11 wordt als een aanval op de Verenigde Staten beschreven. De Europese geschiedenis wemelt van de 9/11 gebeurtenissen. In de VS wordt af en toe een president vermoord, maar Delaware, Arizona of zelfs Texas hebben zich niet afgescheiden van de VS. In een documentaire over illegalen hoor ik de Amerikanen praten over “our country” als iets dat op een eeuwenlange historie is gebaseerd. Maar de meeste Amerikanen zijn de afgelopen honderd jaar naar het land geemigreerd.

Afkicken

Coupland:

Als er een electriciteitsstoring is zingen we liedjes, maar zodra er weer electriciteit is, vernevelen we weer.

Zo is het ook tijdens deze vakantie. Er is bijvoorbeeld geen televisie. Je merkt dat je makkelijker een boek leest en meer met elkaar kletst, en je veel vrijer voelt dan wanneer dat blauwe oog zijn aandacht opeist. Het lijkt als bij het stoppen met drank of met roken: een TV verslaving zit in je dagelijkse stramien, en er is een paradigmaverschuiving nodig om er van af te komen.

Over legacy: even verderop lees ik dat Palo Alto 100 jaar oud is. I rest my case.