Jelle Brandt Corstius fietst naar de Middellandse Zee met een koffiekopje van de as van zijn vader in zijn fietstas.

Onderweg kijkt hij terug op het Opperlands universum van zijn vader, Hugo. Hij leert fietsen. Hellingen beklimmen. Leest ondertussen de gedetailleerde wereld van Knausgård. (Wiens vader ook van alles blijkt te verzinnen.) Maakt zich steeds zorgen over de gevoelloze lul die hij na elke dag fietsen in zijn broek vind. Geeft een lesje klimmen voor beginners.

“Het klimmen kun je beter in een rustig verzet beginnen, om daarna de berg te ‘voelen’. Op een gegeven moment heb je een een ritme waarvan je weet dat je dat een half uur kunt volhouden – langer is zelden nodig. Over het algemeen hebben bergen een redelijk constante hellingsgraad, behalve helemaal aan het eind: daar komen de haarspeldbochten. Daar moet je je laatste energie voor bewaren.”

Jelle vertelt over de continue pesterijen van zijn vader. Dat dit niet alleen in diens columns aan de orde was maar dat dit door ging in zijn dagelijks leven. 

Over het plezier dat zijn vader beleefde aan burgerlijke ongehoorzaamheid, hoe hij dit zich als doel op zich leek te maken.

Het eigen Malle Hugo universum van zijn vader. Waar waarheid en fictie doel elkaar lopen. Waar wereldvreemdheid en publieke figuur met elkaar in gevecht zijn. Waar onverklaarbare zaken werden afgedaan met de uitleg: “Pirelli”. Waar kinderen kunnen weglopen en naar huis terugkeren zonder dat vader iets in de gaten heeft gehad.

Maar die ook een vader is die zijn kinderen leert te overleven door ze naar spartaanse zomerkampen te sturen.

Opperlandse Taal en Letterkunde stond bij ons thuis in de boekenkast. Ik vond het een heerlijk voorbeeld van zinloze wetenschap. Toch fantastisch dat iemand zoveel tijd besteed om met zoveel precies de meest onwaarschijnlijke taalwereld te scheppen.

Jelle heeft ook zijn universum, en lijkt de denken dat zijn universum de normale wereld is.
Het is een universum van een vriendelijke vervreemde reiziger, verdwaald in de echte wereld. Waar hij zich verwonderd over mondaine zaken, maar waar hem net als zijn vader vreemde zaken overkomen omdat hij vreemde zaken onderneemt.

“Waarom trek ik toch altijd dit soort mensen aan? Zijn het de vragen die ik stel? Of is het andersom? Ben ik zelf op zoek naar dit soort mensen?”

Het is een universum dat ik ook vind in Murakami. Maar in Murakami overkomt het de protagonist echt.

Jelle is een zelfverkozen Murakami-karakter met een eigen wil, omringt door gekken. Geen gevaarlijke gekken, maar vriendelijke gekken.