Otterspeer over W.F. Hermans – deel I

 De mislukkingskunstenaar Willem Frederik Hermans
Auteur: Willem Otterspeer

Ik las het eerste deel van de biografie van Willem Otterspeer over W.F. Hermans – De mislukkingskunstenaar. Goed geschreven, al had de detailanalyse van bepaalde aspecten, zoals zijn werk, wat beknopter gekund. Of weggelaten. Otterspeer lijkt geen detail te kunnen overslaan, wat ertoe heeft geleid dat de biografie twee dikke pillen beslaat.

Daarnaast verbaas ik me af en toe. Otterspeer doet nauwgezet, tot vervelens toe, analyse van het werk van Hermans en de relatie tussen de romanpersonages en hun wederwaardigheden met het leven van de auteur zelf. Vervolgens is Otterspeer verbaasd dat er een sprekende overlap is te ontdekken tussen Hermans’ leven en werk. Dat is zoiets als naar Frankrijk reizen en je er dan over verbazen dat de inwoners van dat land allemaal Frans lijken te spreken.

Voor mij het meest karakteriserend: Hermans’ eigen analyse van wat betekenisvolle literatuur levert. Volgens Hermans moet de schrijver zich bezighouden met de vreemdheden om ons heen, deze gefascineerd analyseren en zich daar zonder met een ander rekening te houden in verdiepen. Dat leidt tot de enige waardevolle literatuur. Maar ook tot een onbegrijpend en onverschillig publiek, en tot een eenzame schrijver.

Dat is een uitstekende zelfanalyse van de schrijver die haast systematisch iedereen van zich af duwde en genadeloos de zelfgenoegzaamheid in het werk van anderen exposeerde.

Otterspeer beschrijft dit allemaal uitvoerig. Misschien wel té uitvoerig.

Straw Dogs by John Gray

Straw Dogs is John Gray’s assault on humanism. Gray, a British philosopher, doesn’t do optimism. He challenges the belief in human progress and our supposed uniqueness in nature.

The title comes from an ancient Chinese ritual: straw dogs were treated as sacred during ceremonies, then unceremoniously discarded afterward. For Gray, humanity itself is such a straw dog. Temporarily elevated by our own narratives, but ultimately disposable in nature’s indifferent scheme.

Straw Dogs by John Gray

Against Humanism: The Religion of Progress

Humanism, Gray argues, is a post-Christian religion masquerading as secular rationality. The assumption that humans can improve the world through reason and moral action is, in his view, dangerous folly inherited from Christianity’s teleological worldview.

Where Christianity promised salvation through Christ, humanism promises salvation through science, technology, and moral progress.

But Gray sees no evidence for this optimism. Humans became the dominant species not just through evolutionary luck. Climate change may be the mechanism through which the planet strikes back. Like other animals under stress, humans respond to environmental pressure with reduced reproduction, increased infections, and war. Not with enlightened cooperation but with the exact brutal mechanisms that govern all of nature.

Human (Non-)Exceptionalism

Gray’s most provocative claim: human consciousness does not make us special.

He draws on Schopenhauer’s dismissal of Kant’s rational individual. Humans are not autonomous conscious agents but, like all animals, embodiments of a universal Will. Our self-awareness is neither unique nor elevating.

This connects to Douglas Hofstadter’s “strange loop” theory in Gödel, Escher, Bach. Consciousness emerges from lower-level neural activity, like intelligence emerges from an ant colony.

Where Hofstadter finds beauty in this emergent complexity, Gray sees only further evidence that our consciousness is nothing special. Just another natural phenomenon. Nothing that elevates us above other animals or grants us cosmic significance.

Free will? A trick of the mind. A post-hoc rationalization we use to justify our actions. We tell ourselves stories about our choices, but these narratives are illusions.

Unconsciousness is just as powerful as consciousness, which is why meditation and similar practices aim to quiet the chattering mind. Gray doesn’t criticize these practices. He frames them as a correct understanding of the human condition and a solution to the problem of the burdensome conscious self.

Technology: Master or Plaything?

We cannot control technology, Gray insists. Humankind will misuse it despite our benign intentions. Science cannot bring reason to an irrational world. This contrasts with our current techno-optimism.

Gray’s vision of humans being replaced by their technical creations parallels Yuval Noah Harari’s warnings about AI and biotechnology. But Harari’s view is humanistic, concerned with preserving Homo sapiens as we know them. For Gray, human obsolescence is simply another turn in nature’s wheel. His question, “Would these machine replacements be more destructive than humans? Would it be worse?” betrays his anti-humanist stance. There is no cosmic scorecard. No inherent value in human survival.

In the future Gray envisions, digital technology will create a new wilderness, incomprehensible to humans in its entirety, extending the real world. Machines will have souls, spirits. Animism will extend to technology.

This is not science fiction dystopia but natural evolution. Consciousness was never exclusively human, so why shouldn’t it manifest in our mechanical offspring?

Language, Media, and the Manufactured Self

We use language to look back and forward, to create stories about ourselves. Christianity and humanism both destroy tragedy as a concept because they insist that there is always a better life possible. Either in this world through progress or in an afterlife.

But tragedy requires accepting that some suffering is meaningless, some losses irredeemable.

Gray observes that consciousness emerged as a side effect of language. Today, it has become a byproduct of the media. This connects directly to Neil Postman’s argument in Amusing Ourselves to Death about how media shapes consciousness.

Postman warned that our obsession with entertainment and visual media would create what Huxley feared: a trivial culture “preoccupied with some equivalent of the feelies, the orgy porgy, and the centrifugal bumblepuppy.”

Gray’s observation that consciousness itself has become a media byproduct represents the ultimate fulfillment of Postman’s prophecy. We no longer consume media; media constitutes our inner lives. The self is manufactured, edited, and curated. A performance staged for an audience of ourselves and others, mediated through screens and feeds.

This connects to Marshall McLuhan’s famous dictum: “the medium is the message.” The technology itself, not its content, shapes consciousness and social organization. As Oliver Burkeman argues in Four Thousand Weeks, we’ve become so addicted to our devices and information streams that we’ve lost touch with our finite existence.

Gray would agree. Our media-saturated consciousness is just another distraction from the fundamental fact that we’re animals, not special beings with privileged access to truth or meaning.

Morality as Accident

Gray follows Freud in arguing that a sense of justice depends on childhood accidents. Being good is a result of good luck, not moral choice.

Moral intentions have a short history. Equality, the current moral orthodoxy, may well be succeeded by another framework. And so will our concepts of justice.

This relativism extends to the good life itself. Personal autonomy is an imagination. The most essential things in our lives are unchosen. We must improvise. The good life has no principles, no purpose. It simply is. What needs to be done is individual, not bound by universal morality. It comes naturally—or it doesn’t.

Provocatively, Gray notes that pleasure is most intense when mixed with sensations of immorality. (Like humor is best when it has a vile edge.) The good life flourishes not through following moral truths but despite, or because of, immorality.

This isn’t nihilism so much as naturalism. Animals don’t consult ethical frameworks, yet they live and flourish.

Economic Realities and the Obsolescence of the Masses

Industrialization created the working class and will make it obsolete. Gray predicted this before Piketty and Sandel analyzed how meritocracy creates a new aristocracy.

Sandel’s The Tyranny of Merit nails it: our meritocratic system humiliates losers while making winners insufferable. Piketty and Sandel want progressive taxation, greater equality, and what Sandel calls “contributive justice”. Ensuring everyone can contribute to the common good and receive recognition.

Gray would call this a more humanist delusion. The very belief that we can engineer a more just society through policy reform is the folly he attacks. Moral intentions have a short history. Today’s orthodoxy of equality will be succeeded by another. Justice itself is contingent, not absolute.

Economic life is geared toward satisfaction, manufacturing increasingly exotic needs, goods, and experiences. Drugs, sex, violence: antidotes to boredom. This is consumer capitalism’s truth, stripped of pretense. We’re not building toward anything. We’re distracting ourselves from the void.

Gray wrote during a period when wars were increasingly seen as non-state-driven: Al Qaeda, terrorism. We know better now. Russia operates as a mafia-based anarcho-capitalist state, spreading its model across the Western world. The US, Hungary, elsewhere. (Putin’s kleptocracy as export model—what a time to be alive.)

Future wars will be wars of security, not ideology. War has become a game, an entertainment for consumers in rich countries. Real war remains a habit of the poor, a violent chase for the dream of freedom.

Religion, Atheism, and the Death of God

Atheism, Gray argues, is part of Christianity. In polytheism, it never existed.

Christianity was the first religion to claim exclusive truth: one God, one path to salvation. When Europeans stopped believing in God, they didn’t abandon this structure. They simply replaced God with other absolutes: progress, reason, science, humanity.

Technical immortalists believe technology can make humans immortal. (Really, these Silicon Valley types are just monks in hoodies.) They’re engaged not in a scientific project but in a religious one, attempting to free us from fate and mortality.

Suffering, savior, deliverance: constructs designed to attract and retain believers in faiths, including Christianity and humanism. In humanism, miracle, mystery, and authority are embodied by science and technology.

But this is, as the Dutch say, a hersenschim—a phantom, an illusion.

The advance of our knowledge deludes us into thinking we’re different from animals. We’re not.

Gray’s Consolation: The Art of Contemplation

After this relentless demolition, Gray offers an unexpected consolation, a way to deal with the horrific facts we mortal humans face.

Action to create progress is illusory. Contemplation is underrated. Progress implies a destination. Play has no point. We labor like Sisyphus, pushing the boulder up the hill, watching it roll back down.

But can we make labor more playful? Can we approach technology and science not as means of mastering the world but as forms of play? No mastering, no progress. Just play.

Spiritual life, in Gray’s conception, is a release from the search for meaning. The perfection of humankind is a dreary purpose. The idea of progress is like searching for immortality, a denial of what we are.

Contemplation means surrendering to the never-returning moments, turning away from yearnings, and focusing on mortal, transient things. Groundless facts, things that simply are, without justification or purpose, are the proper objects of contemplation.

The aim of life: to see.

Not to improve. Not to progress. Not to perfect. Just to see. Clearly. Without humanistic hope blurring the view.

Conclusion: Debunking as Philosophy

Gray’s Straw Dogs is philosophy as demolition. Not comfort, not guidance. Just stripping away delusions.

Harari warns of AI doom. Piketty and Sandel champion equality. Postman’s media warnings were vindicated and ignored. We still believe in progress, in human perfectibility.

Gray’s voice? Either necessary corrective or intolerable provocation.

Probably both.

Connections

Without a preconceived plan, I have written about Neil Postman’s media critique, about Burkeman’s meditation on mortality in Four Thousand Weeks, about McLuhan’s “the medium is the message.” Gray’s pessimism dialogues with all of them. Also with Hofstadter on consciousness, with Piketty and Sandel on meritocracy, with Harari on technology’s future.

Gray rejects control and mastery, like Taleb in Antifragile. Taleb’s distinction between the fragile (technology, complex systems) and the antifragile (natural processes, ancient wisdom) parallels Gray’s preference for contemplation over action. Both recognize that human attempts to engineer perfect systems inevitably backfire.

Burkeman’s meditation on our four thousand weeks echoes Gray’s call to surrender to finitude. Where humanists seek immortality through progress or technology, both Burkeman and Gray counsel acceptance of mortality as the path to authentic living. The “paradox of limitation” Burkeman describes (that embracing our constraints makes life more meaningful) is fundamentally Gray’s position: stop trying to transcend your animal nature and simply live within it.

Hoofdkussenboekjes

Dat valt dan weer tegen: het boekje van Nooteboom over Japan dat ik cadeau kreeg, blijkt een bundeling van verhalen die ik al eerder las in andere boeken van hem.

Desalniettemin lees ik weer met interesse over het hoofdkussenboek van Sei Shonagon.

Een hedendaags hoofdkussenboek, je draagt het bij je om erin te schrijven zodra je je even kunt terugtrekken. Of, zoals ik, een half uurtje in de ochtend, voordat de dagelijkse beslommeringen losbarsten. Ik heb een rij kussenboekjes. Ik schreef er al eerder over.

Austin Kleon schrijft grappig over zijn notebook-rituelen en gunt ons een kijkje in zijn notitieboeken.

Hier een kijkje in de mijne: eentje uit 2017 en eentje uit 2009.

Notitieboek
Notitieboek

Uit discipline

3/12/2022

Uit mijn aantekeningenboekje voor deze dag.

For the record: foto’s gemaakt in Badhoevedorp en Sloten voor een paar blokjes van het Noord-Holland project. Uit discipline meer dan zin of inspiratie, want het was koud en er stond een ijzige wind.

Eerst langs Van Beek Art Supplies. Fijne winkel, met specialistische spullen waarvan je het bestaan niet eens vermoedde. Gespecialiseerd papier, zeefdrukspullen, lange muren met verf- en inktvariaties, penselen, potloden, stiften. Ik zie een hake brush en speedball hand-baren.

Later hoor ik in een podcast dat er 100.000 beroepskunstenaars zijn in Nederland. Als je daar de hobbyisten bij optelt, snap ik de markt voor deze winkel.

Weekend van foto’s maken

29/11/2022

Vrijdag. IJmuiden.

Ik parkeer aan de noordkant van de zeesluizen en wandel fotograferend naar de overkant van het kanaal. Ik passeer de bewakers, die erop toezien dat geen auto’s van onbevoegden het bouwterrein van de sluizen oprijden. Schepen in de sluizen, schrijf ik nutteloos in mijn notitieboekje. En: De bewaker verveelt zich. Hangt in stoeltje bij slagboom.

Ik loop naar het puntje van de terminalkade, de kop van de haven, naar het nabijgelegen gelijknamige Fish & Chips restaurant.

Een klein autootje stopt naast me. Een grote vent met opgeschoren haar, in een wit pak met opgestroopte mouwen wurmt zich uit het autootje. Zijn armen zijn dik betatoeëerd. Hij helpt een dame in een witte bruidsjurk uit de auto. Aan de andere kant stapt een man uit met twee fotocamera’s over zijn schouder.

Ik maak een foto van het bruidspaar. De fotograaf draait zich woedend om.

‘Laat hem die foto wissen,’ zegt hij tegen de vent in het witte pak.

De bruidegom kijkt me aan, knipoogt en loopt door.

Het wordt snel donker.

Zaterdag. Oosthuizen.

Ik loop door het dorp richting het IJsselmeer. Het licht is laag en heeft een warme kleur, maar geen kracht. In Etersheim passeer ik het schooltje van Dik Trom. Cornelis Johannes Kieviet, schrijver van Dik Trom-boeken was hier hoofd van de school, lees ik op mijn telefoon.

Langs het IJsselmeer wordt de dijk verstevigd. Ik loop een stuk achter een man aan, die zijn hondje op dit bouwterrein uitlaat.

Langs de Etersheimer Braakmolen, ploeterend door de soppige weilanden, terug naar Oosthuizen.

Zondag. Bergen aan Zee.

Saaie dag, weinig licht. Geen idee of ik een goede foto heb gemaakt. Waarschijnlijk dus niet.

IJmuiden foto’s

Oosthuizen foto’s

Bergen aan Zee foto’s

Expositie IJmuiden, havenlandschap

De afgelopen twee weken ben ik druk geweest met het inrichten van een expositie van mijn werk in de Bibliotheek van IJmuiden. Dat kostte natuurlijk weer veel meer tijd dan ik had ingeschat, maar ik ben wel tevreden over het resultaat. Het is een aardig consistente set beelden geworden die in de ruimte van de bibliotheek best goed tot hun recht komen.

Bij de expositie heb ik op het laatste moment ook nog een zine gemaakt. De beelden tonen het havenlandschap van IJmuiden – de karakteristieke architectuur van het havengebied. Het zine is beschikbaar via Kneut publishing.

De expositie is nog tot 4 november te zien te zien in de Bibliotheek IJmuiden.

Middenhavenstraat, IJmuiden, 2020 verkrijgbaar als fine-art print
Stationsweg, IJmuiden, 2022, verkrijgbaar als fine-art print
Stationsweg, IJmuiden, 2022, verkrijgbaar als fine-art print

912 uur Japan – De eerste dagen

16 maart 2023 – Tokyo

Op vliegveld Narita heersen de naweeën van Corona sterker dan wij nog gewend zijn. De vaccinatiecontrole is gedoe. We moeten een speciale app installeren. De aanwijzingen zijn niet erg duidelijk. Zelfs voor de meer tech-savvy gebruikers, onder wie ik mezelf reken, is het puzzelen.  In de gangen voor de paspoortcontrole vormt zich een mensenmassa. Gelukkig is er ruim voldoende Japans personeel aanwezig om de mensen te helpen. De opstopping lost redelijk snel weer op.

In de aankomsthal kopen we een simcard zodat we het internet kunnen gebruiken. (Later een e-sim gekocht – veel handiger en goedkoper). We zoeken naar de juiste trein en een loket om kaartjes te kopen. Het zal niet de laatste keer zijn dat we staan te puzzelen om uit te vinden hoe het plaatselijk openbaar vervoer werkt. Het is ook niet de laatste keer dat plotseling een vriendelijke Japanner naast ons staat die ons snel op weg helpt.

Het is een klein uurtje in de trein naar station Ueno, in het hartje van de stad. We stappen over naar de metro. Ook hier even kijken hoe de ticketautomaat werkt, maar dat wijst zichzelf. We hebben nog geen machine kunnen vinden waar we een Suica kaart kunnen vinden – een Japanse variant van de ov-chipkaart – dus we betalen onhandig met de nog onbekende muntjes.

Het is maar een paar haltes naar Akihabara. We vinden de juiste uitgang van dit grote station en wandelen naar ons hotel, een paar straten verderop.

In The Tourist Hotel & Cafe Akihabara helpt het personeel achter de balie ons in te checken met de ingewikkeld ogende machine, een check-in kiosk als op een vliegveld. De complexiteit van de machine valt uiteindelijk mee.

De hotelkamer is in Japanse stijl: bedden op een verhoging bedekt met tatami, de Japanse matten. Schoenen uit bij de deur, vanaf nu.

De eerste kennismaking met het futuristische toilet is een sensatie. We spelen met de sproeistand, watertemperatuur en sproeisterktes, die je op paneel van knopjes kunt instellen.

Uitzicht uit hotelraam in Tokyo

17 maart 2023 – Tokyo

We laten het Westerse ontbijt links liggen en kiezen voor de Japanse optie: kommetjes rijst, stukje vis, misosoep, stukje opgerolde omelet, ingemaakte groente. Rommelen met de eetstokjes natuurlijk.

We lopen onder Akihabara station door, en slaan rechts af, langs de spoorlijn in de richting van Ueno. De wijk Akihabara heet ook wel Electric Town. In de omgeving van het station staan naast kleinere ook enorm grote elektronicawinkels gevestigd. En het is een centrum voor de anime-cultuur. De uitbundige kleuren en geluiden, de mensenmenigte, alles is nieuw en indrukwekkend.

Akihabara electric town
manga dieren in de straten van tokyo, manga

Bij een rood voetgangerslicht blijf je wachten, ook al is er geen auto te bekennen. Dat is voor Nederlanders die gewend zijn door rood te lopen wel even aanpassen.

We wandelen door Ameyayokocho, wat Snoepwinkelstraat betekent in een wat vrije vertaling, de bekende winkelstraat die parallel loopt aan de spoorlijn Akihabara en Ueno station. De hoeveelheid anime op de muren en in etalages is enorm.

Ameyayokocho straat Tokyo -Snoepwinkelstraat

We bezoeken de fraaie tempels Kanei-ji en Jomyoin in de buurt van Ueno park. We wandelen door de rustige straten buiten de toeristenhotspots naar de oude en indrukwekkende begraafplaats Yanaka Cemetery, op een heuvel met een mooi uitzicht over de stad. Daarna duiken we weer de drukte in bij Sensō-ji tempel, de oudste van Tokyo, uit 645. Het is een toeristische heksenketel. Onder de bloeiende Sakura bomen worden wereldrecords selfies maken verbroken.

stilleven van paraplu's in de straten van tokyo
stille straat in tokyo, japan
schoenen onderaan een trap van een tempel in Tokyo
Stille straat in het hartje van Tokyo
Tokyo, verkrijgbaar als fine-art print
Yanaka Cemetery in tokyo
Drukte bij Sensō-ji tempel, de oudste van Tokyo, uit 645

Voor de lunch mijden de populaire restaurants. We hebben geen zin in de tientallen meterslange rijen voor de ingang. Onder de verhoogde spoorlijn zijn winkels en restaurants. We kiezen een klein zaakje. Hier zijn geen toeristen, maar alleen locals. Met handen- en voetenwerk kunnen we duidelijk maken wat we willen. Ons Japans komt nog niet veel verder dan ‘ohayō’, ‘konnichi wa’ en ‘arigatō’.

stadslandschap bij ueno station in tokyo
Ueno station, Tokyo, 2023, verkrijgbaar als fine-art print
restaurantje onder de spoorlijn in tokyo

De indruk na een dag is wat iedereen al wist: Tokyo is overweldigend in omvang, maar verrassend toegankelijk. De mensen zijn enorm vriendelijk. Van de afstandelijkheid die we in de boekjes lazen is nauwelijks sprake. Het oppervlak van de stad is iets kleiner dan de provincie Noord-Holland, en er wonen 14 miljoen mensen. De knooppunten zijn erg druk. Maar als je een paar straten buiten de trekpleisters bent is het gelijk erg rustig. De mensen zijn prettig in de omgang. Wat uit de toon valt zijn luidruchtige Engelse toeristen, die met bierblikjes over het tempelterrein van Sensō-ji lopen alsof ze in Blackpool zijn.

Akihabara kleurrijke  elektronicawinkel

Eerste aflevering van de serie ‘912 uur Japan’.

Killip en Dury, vervolg

Naar aanleiding van mijn bezoek aan het retrospectief op het werk van Chris Killip vorig jaar in Fotomuseum Den Haag, kocht ik het bij de expositie uitgegeven boek Chris Killip 1946 – 2020. Pas nu neem ik de tijd voor het lezen van de essays in het boek.

Eerder schreef ik over de foto’s die Chris Killip maakte van Ian Dury. Ik vroeg me toen af hoe de relatie tussen Ian Dury en Chris Killip tot stand was gekomen. Op het internet kon ik er niets over vinden. Nu blijkt dat de informatie in het boek bij de tentoonstelling te vinden was geweest. Chris Killip ontmoette Ian Dury al in de jaren zestig in Londen tijdens hun studie aan de kunstacademie, nog ver voor Dury met zijn Blockheads doorbrak. Jarenlang bleven ze vrienden.

Verder lezend stuitte ik op een stukje van Amanda Maddox, curator bij het J. Paul Getty Museum. Ze schrijft, John Berger parafraserend, dat fotografen – storytellers in algemene zin – ‘secretaries of death’ zijn, omdat ze het verhaal vertellen tussen het tijdelijke en het tijdloze. Dat klinkt belangrijk, maar het ik vind het een holle, zwaarwichtige en daarom irritante filosofie. Alles is te reduceren tot een strijd met de onvermijdelijke dood.

De foto’s van Killip zijn een uitzonderlijk fraaie, unieke creatie. Dat kan ook gewoon.

Ian Dury and the Blockheads - album Laughter, foto's Chris Killip

Mijterspijt

Met pulserende aderen onder de klemmende mijter zwoegt Sinterklaas door de dag. Hij barst van de koppijn. De kamer kantelt, instabiel, onscherp. De schelle ruis van kiftende kinderen galmt in zijn oren, verdikt die aanhoudende, nee, toenemende spanning op zijn schedel. De kamer vult zich, golft voor zijn ogen, een rode gloed. De klem drukt zijn brein in elkaar. Als een spons wordt het vocht uit zijn hersens geperst. Zweet gutst achter de dikke pruik langs zijn nek, over zijn rug. Onder de schurende polyester-mantel broeit een tropisch klimaat. In de aangeschroefde mijter klotst het kokende water. De kinderen schreeuwen van dichtbij. Hij duizelt, drukt zich achterover in zijn stoel. De hoofdpijn priemt in zijn slapen, bonkt in zijn nek, vernevelt zijn blik. De mijter moet af. De donkere schier-afro zou tevoorschijn poppen, die onwillige bos die hij zo zorgvuldig had afgesnoerd. De kinderen zouden krijsen. Hij vervloekt die strakke mijter. Vreest voor cruciale vaten, striemen in zijn hoofdhuid. De littekens zal hij moeten dragen, getuigenis van de mijter-proef.

Papaaapapapapapapapapaaapapapapa.

(Naar Nauwe Mijter, van De Kift)

Intocht van Sinterklaas in Krommenie

Lempert, engelenvleugels en absurdisme

November 2022. Ik bezoek Huis Marseille voor Jochen Lempert en Nu Xuan Hua. Lempert, bioloog, koel, zeer analytisch, Duits. Nu Xuan Hua juist heel warm, kleurrijk, aaf en toe absurdistisch.

foto van de nerf van een blad, foto Jochen Lempert
werk van Nu Xuan Hua

Huis Museum beschrijft het werk van Lempert als volgt:

De kunstenaar onderzoekt, verzamelt en categoriseert zijn onderwerpen als een wetenschapper, maar legt tegelijkertijd dieren, planten en micro-organismen vanuit een gelijkwaardig gezichtspunt vast. Zijn werk verkent de (soms verstoorde) relatie tussen natuur en cultuur en nodigt de toeschouwer uit om op zoek te gaan naar hun gedeelde herkomst. Met zijn benadering van de natuur wijst Lempert ons op de manier waarop de mens meestal voorop wordt gesteld in onze kijk op de wereld.

Foto van de dam - een vrouw met een bord 'stop the satanic "agenda 2025"'
- foto niek de greef

Na die esthetische onderdompeling loop ik terug door de stad, waar de realiteit voor zijn eigen absurdisme zorgt. Ik loop langs de Dam. De kans hier een bijzonder mens te spotten is groter dan waar ook. Een oudere dame met gouden engelenvleugeltjes op haar rug trekt mijn aandacht. Ze houdt een bord omhoog waarop staat geschreven ‘STOP THE SATANIC “AGENDA 2030”’. Het is geen probleem als ik foto’s van haar wil maken. Terwijl ik haar fotografeer, blijft ze telefoneren.

Thuis probeer ik uit te zoeken wat die satanische agenda 2030 is. Veel over zo’n satanische agenda valt er niet te vinden. Dan pas leg ik de link met de 2030 Agenda for Sustainable Development, als ik stuit op dit blogartikel over de profetieën en de 2030 agenda op de site van de Open Christian University, een Amerikaanse instelling.

Er is kennelijk een stroming, die zich christelijk noemt en aanstoot neemt aan de agenda van de Verenigde Naties die de aarde wil beschermen tegen de impact van de mens. Ik was altijd in de veronderstelling dat christenen de Bijbelse taak hadden om de schepping van hun god zorgvuldig te beheren. Daarom komt het me bizar voor dat de 2030 agenda wordt volgens in ieder geval de schrijver van het artikel op de site van de Open Christian University gezien als een stap in de richting van een gecentraliseerd wereldwijd systeem dat leidt naar één wereldmacht: de antichrist. Kennelijk deelt de dame op de Dam met de gouden engelenvleugeltjes het idee dat het beschermen van de aarde leidt tot de komst van de antichrist.

Toevallig schreef ik van de week nog een verhaaltje over complotdenkers. Je zou er bijgelovig van worden.

Zie ook

[Neil Postman over Huxley en Orwell] – Huxley’s waarschuwing: waarheid verdrinkt in irrelevantie. Antichrist-agenda 2030 als bewijs