Een witte boterham

Biefstuk erop gesmeten

Drijft in een laagje jus

De pan op de kachel

Suddert puffend

Mijn moeder heeft een gebroken heup. Ze in geopereerd. De röntgenfoto laat een flinke schroef zien die de heup nu bij elkaar houdt.

In het bed naast haar ligt een verwarde man. Boven zijn bed, naast de televisie, is een bordje opgehangen.

“U bent in het ziekenhuis in Akmaar,” staat in zwarte stift op het bordje geschreven.

Ik kijk naar Op1 waar Yasmin Ait Abderrahman, Arnoud Boot, Paula Romaniszyn en Joëlle van de Sande over de ‘pechgeneratie’ spreken.

Yasmin heeft goede argumenten voor een compensatie voor de studenten die door het krankzinnige leenstelsel met een enorme schuld zijn komen te zitten.

Hoogleraar Corporate Finance and Financial Markets Arnoud Boot (waarom pretendeert hij eigenlijk verstand van dit onderwerp te hebben) is daar niet voor, verrassend genoeg heeft hij alleen maar bureaucratische argumenten heeft: het was met de regering van toen de juiste beslissing.

Hij zegt ook hautain: we gaan geen sorry zeggen tegen deze generatie. Afgezien van de mateloze arrogantie van deze opmerking is dat precies wat er wel moet gebeuren: sorry zeggen tegen de studenten en de boel fatsoenlijk regelen.

Fatsoenlijk, want fatsoen is hier op zijn plaats. Wat totaal niet past is de bureaucratische instelling waarmee ambtenaar Boot zichzelf zo diskwalificeert.

Verder zou ik het graag persoonlijk willen maken: wat is de studieschuld van de kinderen of kleinkinderen van ambtenaar Boot, en die van Jet Bussemaker, en die van de neefjes en nichtjes van Rutte, en Diederik Samsom, en de andere boter-op-het-hoofd politici die dit voorspelbaar slechte besluit hebben genomen? 

Transparantie graag. Ik voorspel dat de kinderen van deze politici geen of minimale studieschuld hebben.

Transparantie en fatsoen graag.