Rode paraplu bij Moeraki
Ben je bij de Moeraki Boulders, loopt er een dame met een rode paraplu langs.
Hokitika
We struinden een bloedhete middag door het plaatsje Hokitia, Nieuw-Zeeland.
Rotorua
Aan kleur geen gebrek in Nieuw-Zeeland.
Berlijn aan de muur
Blijft een grappige foto.
Murchison
Al die digitale archieven waarin jpegs hun bits liggen te lekken. Het maken van echte prints is toch een mooi ding.
(Her-fotograferen van de print voor deze digitale wereld doet dan wel weer af aan de kwaliteit en beleving.)
Murchison, Nieuw-Zeeland, een klein plaatsje op het Zuidereiland tussen Nelson en Greymouth.
Rondje Terschelling
Aangekomen met simpele boottocht. Naar het huisje gereden onderaan paal 8. A. en W. komen met de fiets achter me aan. Het regent.
Ik loop even later door zonnig weer terug naar West om mijn fiets op te halen. Ik rij terug langs Het Groene stand. Ik fiets niet veel meer en het valt me niets mee. Gelukkig komt de wind uit het westen en heb ik het laatste stuk de wind in de rug.
De oven doet het niet en ik bel met verhuurder van het huisje en daarna met de eigenaar. De beheerder, de derde partij en degene die ervoor opgesteld staat om dit te weten, is niet te bereiken.
Uiteindelijk zet ik de groep van de oven in de meterkast uit zodat de oven wordt gereset en dan doet hij het weer.
We halen de rest van de boot. Het regent hard. Ik laad de bagage in de auto en zij rijden met de elektrische fiets achter me aan. Volledig doorweekt komen ze bij het huisje aan.
Katterig wakker geworden na al die wijn gisteravond. Slappe koffie omdat ik de schepjes voor het apparaat nog niet ken.
Via West langs de waddendijk naar Oosterend gefietst. Ik ben eigenwijs en heb geen elektrische fiets genomen. Ik hang hijgend achter mijn voorgangers. Dit keer geen huiler op de waddendijk. De wolkenlucht is weer eens adembenemend.
Bier en bitterballen bij Heartbreak Hotel.
Op de terugrit moet ik de geëlektrificeerden weer laten gaan.
‘s Avonds komt De Heksenketel eten brengen. De vrouw die achter het stuur vandaan komt ziet er moe uit. Personeelstekort zegt ze, onze huidige nationale ziekte.
Later die avond spelen we een gekmakend spel met onuitgepakte cadeautjes die onder regie van een dobbelsteen de tafel rondgaan.
Zoet brood – Japanse indrukken
Zoet brood
Gevuld met van alles
Curry, chocola, tonijnsalade
Een wirwar van smaken
Kleine tafeltjes; je moet de spullen nauwkeurig rangschikken
Paling op rijst, van glanzend plastic, het lijkt wel gesuikerd
In een doosje van dun hout
Gegarneerd met een schijfje ingemaakte gember
Een toefje groen plastic als een blad
In een oranje toonkast
5 mei in Haarlem
In Haarlem is een bevrijdingsfestival, Bevrijdingspop, in de Haarlemmerhout. Ik rij naar Haarlem met het idee foto’s te maken op het festival.
Dat valt tegen.
Het duurt al lang om door Limmen heen te komen. Men werkt hier aan de weg en de wegomlegging is onwaarschijnlijk onhandig. Een lange rij auto’s kruipt door het dorp.
In Haarlem is de weg naar het de Haarlemmerhout afgesloten en ook hier is het alternatief beroerd. Ik volg de bordjes en de Landrovers, Porsches en Audi’s uit de buurt en rij zeker 10 kilometer om.
Ik volg de stroom mensen naar de ingang van het festivalterrein. Daar word ik weggestuurd. Mijn apparatuur, mijn fotocamera dus, ziet er te professioneel uit. En professionele apparatuur mag niet het terrein op. Ik stribbel tegen maar het mag geen baat hebben.
Ik besluit dan maar een blokje door de Europawijk te lopen, aan de andere kant van het Spaarne. Hier viert men geen bevrijdingsfeest. Van de blanke Haarlemse kak die rond de Haarlemmerhout heerste is hier in de Europawijk niks te merken. Hier leven echte mensen echte levens in appartementenflats, zonder bakfietsen en Range Rovers. Hier eet men Turkse specialiteiten van Mahzen, Indonesisch van Toko Nobel, wat een afkorting is van Noni Belande: meisje uit Holland, en Italiaans ijs van Scoops. De groenteboer heet hier Karaman en de bakker Bereket.
Ik eet een ijsje bij Scoops. Heerlijk. Een jongen zit op het terras te gamen. De eigenaar van Scoops zegt dat hij daar niet mag zitten als hij niks besteld. De jongen mokt maar loopt door.
Op het grasveld tussen de flats mag niet worden gevoetbald en mogen honden niet uitgelaten worden. Dat laatste snap ik. De kersenbloesem valt in roze wolken van de bomen.
Schaalsmeerpolder
Een regenbuitje was beloofd, maar op de parkeerplaats dondert een waterval uit de hemel. Ik wacht tien minuten, twintig minuten, een half uur. Dan is op wat spetters na droog. Ik stap uit de auto in een enkelhoge plas ter grootte van een zwembad.
Ik loop langs een kleine werf aan de Zaan. Aan de overkant wordt het prachtige industriële gebouw De Vlijt met de grond gelijk gemaakt. Gelukkig heb ik de foto’s nog van een paar jaar terug. Ik vrees dat er meer smakeloze dure appartementen in de plaats komen, zoals verderop.
Robin de Puy staat in korte broek in de deuropening van haar woning. We groeten elkaar alsof we elkaar kennen.
Bij de sluis wordt een man met een bootje overgezet. Hij houdt een paraplu boven zijn hoofd terwijl hij De Poel in vaart. Ik maak een foto. “De persfotograaf,” roept de sluiswachter naar de schipper.
Het begint weer iets harder te regenen en mijn kleding raakt snel doorweekt. Een Suzuki speelgoed-Jeep komt de hoek om scheuren en werpt een golf water op. Ik kan net op tijd opzij springen.
Ik loop de Poelweg af, de Schaalsmeerdijk op. Een reiger met een nog spartelende rat in zijn bek vliegt voor me uit. In de weide van de polder die diep on onder NAP moet leggen rennen vele ganzenfamilies rond. Ik zie ook mijn eerste kievit van dit jaar. Maar dat zegt niks, ik ben net terug van drie maanden verblijf in het buitenland.
Een kolk in het weiland slobbert het zojuist neergestorte water weg. Waarheen?
Ik maak het rondje af. Het begint weer te spetteren. Robin is naar binnen verdwenen. Ik waad door het pierenbad op de parkeerplaats naar de auto.
De spin van Louise Bourgeois
Bij het Mori museum in Tokyo staat een spin van Louise Bourgeois. We zagen er ook al een in Spanje, bij het Guggenheim in Bilbao.
De spin is een terugkerende motief in het werk van Louse Bourgeois. Een moederfiguur.
The friend (the spider – why the spider?) because my best friend was my mother and she was deliberate, clever, patient, soothing, reasonable, dainty, subtle, indispensable, neat, and useful as an araignée. She could also defend herself, and me, by refusing to answer ‘stupid’, inquisitive, embarrassing personal questions.
I shall never tire of representing her.
I want to: eat, sleep, argue, hurt, destroy
Why do you?
My reasons belong exclusively to me.
The treatment of Fear.
Lees hier meer.
In Tate.
