5 mei in Haarlem

In Haarlem is een bevrijdingsfestival, Bevrijdingspop, in de Haarlemmerhout. Ik rij naar Haarlem met het idee foto’s te maken op het festival.

Dat valt tegen.

Het duurt al lang om door Limmen heen te komen. Men werkt hier aan de weg en de wegomlegging is onwaarschijnlijk onhandig. Een lange rij auto’s kruipt door het dorp.

In Haarlem is de weg naar het de Haarlemmerhout afgesloten en ook hier is het alternatief beroerd. Ik volg de bordjes en de Landrovers, Porsches en Audi’s uit de buurt en rij zeker 10 kilometer om.

Ik volg de stroom mensen naar de ingang van het festivalterrein. Daar word ik weggestuurd. Mijn apparatuur, mijn fotocamera dus, ziet er te professioneel uit. En professionele apparatuur mag niet het terrein op. Ik stribbel tegen maar het mag geen baat hebben.

Ik besluit dan maar een blokje door de Europawijk te lopen, aan de andere kant van het Spaarne. Hier viert men geen bevrijdingsfeest. Van de blanke Haarlemse kak die rond de Haarlemmerhout heerste is hier in de Europawijk niks te merken. Hier leven echte mensen echte levens in appartementenflats, zonder bakfietsen en Range Rovers. Hier eet men Turkse specialiteiten van Mahzen, Indonesisch van Toko Nobel, wat een afkorting is van Noni Belande: meisje uit Holland, en Italiaans ijs van Scoops. De groenteboer heet hier Karaman en de bakker Bereket.

Ik eet een ijsje bij Scoops. Heerlijk. Een jongen zit op het terras te gamen. De eigenaar van Scoops zegt dat hij daar niet mag zitten als hij niks besteld. De jongen mokt maar loopt door.

Op het grasveld tussen de flats mag niet worden gevoetbald en mogen honden niet uitgelaten worden. Dat laatste snap ik. De kersenbloesem valt in roze wolken van de bomen.

Schaalsmeerpolder

Een regenbuitje was beloofd, maar op de parkeerplaats dondert een waterval uit de hemel. Ik wacht tien minuten, twintig minuten, een half uur. Dan is op wat spetters na droog. Ik stap uit de auto in een enkelhoge plas ter grootte van een zwembad.

Ik loop langs een kleine werf aan de Zaan. Aan de overkant wordt het prachtige industriële gebouw De Vlijt met de grond gelijk gemaakt. Gelukkig heb ik de foto’s nog van een paar jaar terug. Ik vrees dat er meer smakeloze dure appartementen in de plaats komen, zoals verderop.

Robin de Puy staat in korte broek in de deuropening van haar woning. We groeten elkaar alsof we elkaar kennen.

Bij de sluis wordt een man met een bootje overgezet. Hij houdt een paraplu boven zijn hoofd terwijl hij De Poel in vaart. Ik maak een foto. “De persfotograaf,” roept de sluiswachter naar de schipper.

Het begint weer iets harder te regenen en mijn kleding raakt snel doorweekt. Een Suzuki speelgoed-Jeep komt de hoek om scheuren en werpt een golf water op. Ik kan net op tijd opzij springen.

Ik loop de Poelweg af, de Schaalsmeerdijk op. Een reiger met een nog spartelende rat in zijn bek vliegt voor me uit. In de weide van de polder die diep on onder NAP moet leggen rennen vele ganzenfamilies rond. Ik zie ook mijn eerste kievit van dit jaar. Maar dat zegt niks, ik ben net terug van drie maanden verblijf in het buitenland.

Een kolk in het weiland slobbert het zojuist neergestorte water weg. Waarheen?

Ik maak het rondje af. Het begint weer te spetteren. Robin is naar binnen verdwenen. Ik waad door het pierenbad op de parkeerplaats naar de auto.

(blok 19w-p22)

De spin van Louise Bourgeois

Bij het Mori museum in Tokyo staat een spin van Louise Bourgeois. We zagen er ook al een in Spanje, bij het Guggenheim in Bilbao.

De spin is een terugkerende motief in het werk van Louse Bourgeois. Een moederfiguur.

The friend (the spider – why the spider?) because my best friend was my mother and she was deliberate, clever, patient, soothing, reasonable, dainty, subtle, indispensable, neat, and useful as an araignée. She could also defend herself, and me, by refusing to answer ‘stupid’, inquisitive, embarrassing personal questions.
I shall never tire of representing her.
I want to: eat, sleep, argue, hurt, destroy
Why do you?
My reasons belong exclusively to me.
The treatment of Fear.

Louise bourgeois spider bilbao
De spin in Bilbao

Lees hier meer.

Louise bourgeois spider tokyo
In Tokyo.

In Tate.

Louise bourgeois spider tate

GINZA TSUTAYA BOOKS

Ginza Six is een luxe warenhuis in Tokyo. De meeste winkels zijn oninteressant, tenzij je in luxe kleding en accessoires bent geïnteresseerd. Maar op de bovenste verdieping van deze mall vind je Tsutaya Books, een uitstekende boekwinkel, met een geweldig aanbod aan fotoboeken.

Ik had maar een uurtje voor we naar het vliegveld moesten doorreizen, maar vond er veel bijzondere boeken en zones van Japanse fotografen. Er lag zelfs een originele Les Americains van Robert Frank. Achter glas.

Ik vond er Tokyo Street Vol. 6 met foto’s van Tatsuo Suzuki en de reprint van Provoke.

Kamakura

In het Engels schreef ik dit en laat het maar onvertaald.

A faint Hawaiian vibe.
Black sand, concrete and rusty fences.
Missing beach bars.

Japanse observaties

  1. In ons vierpersoons appartement staan twee eenpersoonsbedden en tegen de muur staan twee opklapbedden. De opklapbedden zijn de moderne variant van de futon, de Japanse opvouwbare slaapmat.
  2. De Japanse jeugd lijkt het niet zo nauw meer te nemen met de mondkapjes als de ouderen. In de treinen steeds meer onbedekte gezichten, en dat zijn dan overwegend de jongeren.
  3. Je kan een fiets huren met een makkelijke smartphone app. De interface van de app is echter alleen in het Japans beschikbaar en dus niet bruikbaar voor toeristen.
  4. Als het regent in Japan, zo lijkt het, regent het goed en de hele dag. Iedereen buiten is uitgerust met een robuuste paraplu van transparant plastic.
  5. De Japanse kust is grotendeels lelijk gemaakt. Gevaartes van beton, netten, zandzakken en roestige hekken ontsieren stranden en boulevards.
  6. De Japanse surfer doet uitgebreid rek en strek oefeningen voordat hij of zij het water in gaat. Ze kijken er wel een beetje schuldig bij als je langs loopt.
  7. Er zijn vrijwel nergens terrasjes in Japan. Een biertje of iets anders drinken op een terras is een concept dat niet lijkt te bestaan. Een bar, een gelegenheid waar je iets gaat drinken, is ook ongewoon.

Naar Nara

De bus kruipt door de stad. We staan opeengepakt in het gangpad, te smal voor toeristen met bagage.

Een Frans meisje naast me heeft te veel haargroei op haar gezicht. Baardstoppels, dunne snor, bakkebaarden. Vader bemoeit zich niet met het gezin. Hij staat voorin en kijkt bezorgd. Hij raadpleegt zijn telefoon als om het gevaar van vertraging op het reisschema te bezweren.

Bij het station zit een fotograaf in elkaar gedoken tegen een muur. Geconcentreerd probeert hij iets te maken van de benen die aan hem voorbij trekken. Ik probeer iets te maken van hoe hij iets probeert te maken.

Kyoto’s tempels

Ik krijg steeds meer lol in het maken van Youtube video’s. Ze zijn nog rudimentair maar ik krijg de fijne kneepjes van Finalcut Pro (ouderwets fijn programma van Apple) en Youtube steeds beter in de vingers. Voor dagelijkse video’s moet je het ook simpel houden. Met zo’n video ben je toch snel een uur aan het editen en dat is al wel iets te lang.

Gisteren deelde ik de volgende video op Youtube over onze dag in Kyoto. Was wel tevreden met de timelapse van de beklimming van de heuvel op het tempelcomplex Fushimi Inari.

Video maken met GoPro Hero

Ik gebruik sinds kort een GoPro Hero om snap-video mee te maken, dat wil zeggen, snelle opnames zonder de expliciete bedoeling visueel aantrekkelijke beelden te produceren. Ik edit de beelden met Finalcut Pro.

Nu leg ik er onze reis door Japan mee vast, en post deze op YouTube.

Plattegrond station Osaka

Een man duikt op uit het niets en help ons het perron voor de Midosuji lijn te vinden in het super hectische en doolhofachtige station van Osaka.

Zelf heeft hij ook een kaartje.

Osaka station plattegrond