Gisteren liep ik mijn fotorondje tussen Castricum en Uitgeest.
In de polder is een lantarenpaal in dit jaargetijde een belevenis. En volgen zelfs de mollen en hun hopen keurig een paadje.
Jongetjes die vuurwerk afstelen worden gewaarschuwd door een oude vrouw achter een rollator.
“Zijn jullie voorzichtig, jongens?”
“Ja, natuurlijk mevrouw.”
Ik neem een foto van een vervallen schapenhok in de wei. Ik kijk op en een vrouw op een fiets zegt enthousiast: “De schapen kwamen allemaal naar u toe rennen, dat was zo’n leuk gezicht!”
Op oudejaarsdag liep ik een rondje door Amsterdam. Ik begon in Bos en Lommer, zakte af door het Vondelpark en via de Bilderdijkstraat en Jan van Galenstraat weer terug.
Kinderen gooi je niet bij het afval.
OB tampons en een gietertje te koop.
Gedisciplineerde rijen bij de oliebollenbakker en de Hema.
Hokjesgeest bij het parkeren van fietsen en brommers.
Een toetsenist op weg naar een oudjaarsfeestje.
Er gebeurde niet veel maar ik heb me wel vermaakt.
Two books I read recently: The Hours, read this week, and Fahrenheit 451 today. (That makes Fahrenheit 451 the first book of 2022 – not a bad start.)
The impossible: comparing these two totally different books. I’m going to try, very briefly. I will tell you in advance that I found Fahrenheit 451 to be a lot more my thing.
The story in The Hours is told from a three-person perspective. The story contains a lot of monologue interior and relatively little action. I would call Cunningham’s style baroque. The main characters in The Hours suffer under the great lives of others, which makes them feel limited. They want to break free from that, which is this book’s theme. It reminds me of Hanya Yanagihara’s overrated A Little Life, but in The Hours, unlike the pathetic protagonists in A Little Life, the protagonists do manage to move themselves to positive action.
The story in Fahrenheit 451 is told from the perspective of one person. The story is built primarily around action, and the background is mainly told in dialogues between the protagonist and extras. Bradbury’s style is tight and firm. The main character lives in a dystopian country in the future, where people’s abilities are suppressed, and all books must be burned. The protagonist “awakens” from his role in this dictatorship and takes action against it, which reminds me of 1984.
I felt like making a nerdy list. The computers I have owned.
BTW also worked with DEC 10, VAX, ICL mainframe – VME, IBM mainframe – System 390 and beyond, Solaris, Aix.
TI-99/4A. Talks BASIC. Peek and Poke to move you directly into its memory.
Toshiba MSX computer HX-10AA. Failed MSX standard. Could already do a lot more with it.
Tulip PC compatible.
IBM PS2. Unimaginative bin. Dialed into the Internet with it for the first time. Via Compuserve.
IBM Thinkpad 500. My first portable, in quotes. Thing weighed like lead.
IBM Thinkpad T20, T30, T41. All very good.
T20
Lenovo T410. Na de verkoop van de PC divisie overgestapt op Lenovo.
Lenovo T410
Apple MacBook 2009. This was my first MacBook. Only then did I notice that the user experience of a Mac is so incredibly better than that of Windows. It also boots within 10 seconds, whereas my Windows machines always take over a minute or even (much) longer.
Apple Macbook Pro 2013.
By far the best of them all. Still performs top notch. Indestructible.
MacBook Pro 2013 15″
Lenovo Ideapad 510. Plastic device. Poor touchpad. But then again is by far the cheapest in the list.
HP EliteBook 1040 G3. Pretty robust and comfortable.
.
MacBook Pro (13-inch, M1, 2020). With touch bar. Could have left that out from me.
We lopen in het bos tussen Castricum en Heemskerk.
Een man en een vrouw met een hondje komen ons tegemoet. De vrouw spreekt ons aan.
“Leidt dit pad naar de parkeerplaats? Ja ik vraag het maar voor de zekerheid, want hij is een clown!”
“Ooh, Oh, Oh, Oooh,” zegt de man.
Later lopen we langs de bunker waar in de tweede wereldoorlog kunst uit het Stedelijk museum en het Rijksmuseum waren opgeslagen. De Nachtwacht werd er onder andere, opgerold, bewaard.
In 2019 waren we op het eiland Sark. Ik schreef hier toen over op dit blog.
Ik de haven maakte ik toentertijd een foto. We kijken de man op de rug met een polo waarop achterop reclame wordt gemaakt voor Jimmy’s Carting Services.
Later was ik op zoek naar meer informatie over Sark. Ik stuitte op de geschiedenis van Jimmy.
Jimmy blijkt een Schot te zijn die naar Sark is verhuisd. Ik citeer zijn verhaal hier, dat afsluit met mooie foto.
Jimmy was wooed by Sark back in 2000, when he responded to an advert in his local job centre, advertising bar work at Stocks Hotel. With two suit cases, Jimmy left his Scottish town of Armadale, and set off for Sark. When he arrived, he felt immediately that Sark was a special place, and that he would like it here. He proceeded to walk up Harbour Hill and through the village with his bags (this was before he realised that a carter could take them for you…). Jimmy had planned to work a season in Sark, but secured some extra maintenance work at the Hotel for the winter. This episode in his life ended up as a permanent stay on the Island. Jimmy worked in several places, and then in 2012 the idea came up from his good friend Nicola about acquiring an existing carting business. Jimmy’s Carting was presently born. … In 2013, Jimmy modelled in the Emergency Services calendar produced by local photographers Sue Daly and Lydia Bourne, which raised £7000 for charities. Jimmy always turned up for photoshoots with a smile on his face, even if that was all he was wearing!
Ik schreef gisteren nog over mijn voornemen om meer science-fiction te gaan lezen. Alsof de duvel er mee speelt kreeg ik twee boeken voor Sinterkerst kado: Kurt Vonnegut’s Slaughthouse-Five en Ray Bradbury’s Fahrenheit 451.
Een stukje gelezen in Fahrenheit 451, en het begin van het boek zet het verhaal al direct in brand, wat niet bedoeld was als een al te flauwe woordgrap (het boek gaat over een brandweerman).
