Feestje, noodzakelijk
Van het weekend weer een ouderwets zwaar feestje gehad. Veel te veel gedronken, en dan in de tuin blijven hangen met X en Y bij de vuurkorf. Noodzakelijk, af en toe, zou je kunnen zeggen.
De volgende dag …
Keep Going van Austin Kleon en permissie om de wereld te veranderen
Ik lees Austin Kleon’s Keep Going. Het is een kunstwerkje op zich. Afgezien van de inhoud prachtig geïllustreerd met Kleon’s black-out poetry en andere illustraties.
Inhoudelijk is het een verzameling van “best practices” voor de creatieve geest, geeft Kleon zelf ook aan. Ik lees “you are allowed to change the world”, maar er staat “you are allowed to change your mind”. Ik vind mijn slogan eigenlijk sterker. Moeten we niet allemaal tot doel hebben iets te veranderen? Een status quo bestaat niet. Dan kan je het maar beter veranderen naar een staat die je zelf het beste lijkt. Anders krijg je alleen maar wat een ander bedacht heeft.
Ik denk bij veranderen ook aan “Consistency is overrated”, een zelfbedachte slogan die Scott H. Young al eens blijkt te hebben beschreven. Consistency kan een fuik worden, een net waarin je gevangen zit. Je wordt angstig om maar consistent te blijven, je kan niet afwijken, je moet je consistentie bewaren om aan de verwachtingen te kunnen voldoen. Het wordt een dwangbuis dat je er van weerhoudt te vernieuwen.
Velserbroek, Spaarndam, 17 juli 2021
Ik parkeer langs de snelweg bij zo’n vrijgevochten buurtje van woonboten langs het water. Het straatje om de hoek heet Linie van: de waterlinie. Even verderop gaat het dan ook langs Fort benoorden Spaarndam, maar volgens de kaart heet het hier Velserbroek.
Langs het Liniepad, dan naar links en ik loop Spaarndam in. De route slingert me de IJdijk op en af (ook hier een IJ). Een eilandje in de haven, waar ik als onbevoegde helaas geen toegang toe heb.
Ik vervolg mijn weg langs het Spaarne en kijk uit over het meertje Mooie Nel terwijl ik over het weggetje met de naam Pol loop. Prachtige namen hier.In de berm van de Spaarndamseweg ganzen die zich met zwarte oogschaduw hebben opgemaakt. Ze kijken agressief als Inez Weski. Mogelijk Nijlganzen.
Even buiten het dorp, bij een schip dat zondagsrust predikt, verlaat ik het Spaarne en sla rechtsaf de polder in.
De vliegtuigen zijn in dit stille vlakke natuurgebied extra storend.De Westbroekplas is een modern recreatiemeer. Mosun heeft er lekker ijs.
Ray Manzarek on Riders on the Storm (video)
Ray Manzarek (no sideburns here) explains Riders on the Storm. It’s still astonishing how his left hand plays the base line on the keyboard, while his right hand goes off into a Bach-like or jazzy solo.
Droom dan maar lekker verder – Ouderkerk aan de Amstel
Een beetje kakkineuze indruk, krijg ik in eerste instantie van Ouderkerk aan de Amstel. Onbetaalbare woningen langs het water, met voor de deur een modieuze Tesla en/of een Range Rover en/of Porsche Cayenne en/of een kekke Mini.
In de kapel wordt aan Peter R. gedacht.
Een stuk verder. De Ouderkerkerplas zie ik hier nu eens van de andere kant, dan vanaf de A9. Een mooi en ruim recreatiegebied. Hengelsporters en hondenuitlaters langs het water. Een enkel windstil zeilbootje op de plas. Een meisje roept haar hondje, “Ollie!”.
In het park borstelen hondeneigenaren hun langharige hond. Anderen proberen onwennig hun tent weer eens op te zetten. Openlucht-fitness langs het water. Een jonge vrouw met een huilende baby staart vermoeid over de plas. Kraaien pikken in de vuilnisbakken, en verspreiden de inhoud over het gras.
Terug in het dorp. Ouderkerk heeft twee grote hippe fietsenwinkels vlak naast elkaar. Een man heeft zijn vrouw meegenomen om een fiets voor hem uit te zoeken. Ze bekijken een mooie MTB. Zijn vrouw vindt de fiets erg cool, de man is minder enthousiast. De verkoopster begrijpt de man niet. Ze neemt de fiets weer mee naar binnen. Tegen de man roept ze: “Droom dan maar lekker verder!”
The Anthropocene Reviewed read
I wrote in an earlier post that I was reading The Anthropocene Reviewed by John Green. The Anthropocene Reviewed is a collection of essays in which John Greene examines some very different aspects of being human. I heard some of the essays before via via The Anthropocene Reviewed podcast.
The topics John Green touches on range from the cave paintings of Lascaux, through Indycar races in Indiana, the QWERTY keyboard to August Sander’s famous photograph titled “Three Farmers on Their Way to a Dance,” which depicts three men who do not appear to be farmers. (By the way, the photo I read on Wikipedia is actually called “Jungbauern, 1914,” and “Three Farmers on Their Way to a Dance” is the title of Richard Powers’ book inspired by the photo.)
Green mixes facts and personal stories in the essays in an engaging, funny and moving way. A great book that tastes like more.
Postscriptum: See also this video about a review of August Sander’s photo on The Art Assignment channel, presented by John Green.
BOOOOOOM’s favorite curators
The best way to enjoy the Internet are curators. These help avoid ad-driven search engines and social media companies, and provide a diverging instead of a converging view at what’s out there.
Boooooom is such a curator, with a focus on art, and has published its 24 favorite Instagram curators. Curators curated – curators unite!.
John Heartfield in De Fundatie
Gisteren bezochten we museum De Fundatie in Zwolle. Ik kom niet vaak in Zwolle. De stad verrast. In mijn herinnering is Zwolle een saaie plattelandsstad, in werkelijkheid zag ik een behoorlijk hippe, modern stad. De mensen zijn van deze tijd, de winkels zijn fleurig en modern en er is een boekwinkel waar je U tegen zegt, en De Fundatie.
Vergelijk dat met Alkmaar, de stad waar ik dicht bij woon, en die van vergelijkbare omvang is. Dan is Alkmaar een stad met een armoedige saaie uitstraling, de winkelstraten zijn oubollig en saai, er is geen fatsoenlijke boekwinkel meer sinds Feijn (toch al niet te vergelijken met Waanders in de Broeren in Zwolle) zijn deuren heeft gesloten, het museum van Alkmaar, het Stedelijk Museum Alkmaar, is onvergelijkbaar met De Fundatie, afgezien van het waterige mengsel van kunst en geschiedenis dat het Stedelijk biedt.
In de Fundatie zien we de expositie over John Heartfield – PHOTOGRAPHY PLUS DYNAMITE. John Heartfield is een Duitse dadaist (geboren als Helmut Hertzfelde) en communistische activist die fotocollages maakte, uitvinder was van het concept fotomontage. Hij was een vroeg en scherp criticus van het opkomend fascisme van Hitler in Duitsland.
Het werk van Heartfield is creatief, grimmig, meedogenloos verrassend. Hij maakte vele affiches, illustraties en boekomslagen.
Het werk van Heartfield doet nog steeds modern aan. Het mist een beetje humor, maar dat kan zijn omdat ik de dadaïstische stijl associeer met Duchamp en Monty Python.
De aanpalende expositie van moderne Nederlandse moderne Nederlandse activistische kunstenaars in de serie Whose is the World? is indrukwekkend. Het mist de consistentie van Heartfield, en eigenlijk is dat ook best fris.
Ik vind een fantastische site over Heartfield https://heartfield.adk.de/en.
https://www.museumdefundatie.nl/nl/john-heartfield/
The Athropocene Reviewed signed, 2 stars for the signature
I am reading The Anthropocene Reviewed by John Green. I bought the “signed edition.” Good book, so far. But that autograph, John Green could have practiced on that a little longer.
Two stars for the autograph ;-).
Loetje, geen gezeur, een pleidooi voor CO2 compensatie en vegetarisch eten
Gisteravond gegeten bij Loetje Gorssel. ‘s Middags konden we niet reserveren, ‘s Avonds zaten ze vol en konden we niet naar binnen want we hadden niet gereserveerd. Kregen we toch een tafeltje.
Loetje Gorssel is, merk ik, een restaurant waar de would-be gemeenschap van Gorssel en omstreken zich graag laat zien. Van Loetje Gorssel krijg ik de indruk dat ze daar graag aan mee willen doen. En mensen die niet bij die would-be crowd horen een beetje achteraf neerzetten.
Er wordt heel hard gewerkt in Loetje Gorssel. Ze hebben door hoe bediening werkt.
Wij worden geholpen door een ober die de achterneef van Lee Friedlander zou kunnen zijn.
Het eten is goed. Biefstuk bali, dat willen zeggen met jus die is aangemaakt met spaanse pepers. Voor de geringe omvang van de biefstuk zou je in veel landen celstraf krijgen, maar ik vind het een prima stukje.
Veel beter dan een klein stukje biefstuk is natuurlijk helemaal geen biefstuk. En als ik Loetje zou zijn, zou ik milieu-compensatie verkopen bij hun biefstukken, zoals KLM hun CO2 uitstoot compenseert. En nog beter zou ik zelf natuurlijk geen biefstuk moeten eten. Wat ik overigens ook vrijwel nooit doe, kan ik als slap excuus aanvoeren, beter wetend dat ik vegetariër zou moeten worden.
Ook de ‘biefstuk’ tonijn van mijn partner is erg goed. Veel salade, geen gezeur. De achterneef van Lee Friedlander waarschuwde ons al dat 1 salade voldoende is voor twee personen. Goede patatjes van zoete aardappel, waar we aioli bij krijgen. Dat had van mij gewoon mayo mogen zijn.
De cheesecake toe is erg goed, de rekening alleszins acceptabel.
Niks op aan te merken. Ze zouden zich alleen wat minder aan mogen trekken van de geblondeerde dames en hun heren in rose polo-shirts; er wordt wel wat al te heftig geknipmest.
- Go to the previous page
- 1
- …
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- …
- 104
- Go to the next page