Mark Frauenfelder is my favorite inspiring nerd (well meant) and I find him greatly inspiring. Here he talks about how making mistakes accelerates learning.
Boing Boing is a site he founded, The Magnet is a great newsletter of his, Recommendo is another great site.
Catching the Big Fish is such a great book. It consists of small stories about ideas, meditation, creativity, film making and other things in David Lynch‘s film making life. The tone is wonderfully light. Condensed advice for the living. It is a massive source for inspirational quotes, and I just thumbed through to get to these.
Sometimes restrictions get the mind going. If you’ve tons and tons of money, you may relax and figure you can throw money at any problem that comes along. You don’t have to think so hard. But if you have limitations, sometimes, you com up with very creative, inexpensive ideas.
Little fish swim on the surface, but the big ones swim down below. If you can expand the container you’re fishing in – your consciousness – you can catch bigger fish.
It would be great if the entire film came all at once. But it comes, for me, in fragments. The first fragment is like the Rosetta stone. It’s the piece of the puzzle that indicates the rest. It’s the hopeful puzzle piece.
In Blue Velvet, it was red lips, green lawn, and the song – Bobby Vinton’s version of “Blue Velvet”. The next thing was an ear lying in a field. And that was it.
The no-BS guide to opening a bottle of wine and pour from it.
I tried reading On Photography by Susan Sontag. The book was recommended to me as a must-read for photographers. I will not doubt it is a classic analysis photography, but my mind seems incapable of absorbing the sentences.
The book analyses why people make photographs, what it means, how it relates to other art forms, how people pursue photography. And more, like an article about Diane Arbus’ work.
I find the theoretical analysis quite problematic, being a photographer myself. While taking pictures I do not want to (nor can I) philosophize about the picture-taking itself. I don’t want to know. I want to think as little as possible about the process, but focus on the act, on the picture. Of course I have a frame of reference. But it’s somewhere back in my head, in the unconscious probably.
I put the book away about halfway through. I feel defeated.
In mijn jeugd was sneeuw in de winter niet zo ongewoon. Deze winter nadert een week van sneeuw en vorst, en dat leidt tot nogal hysterische voorzorgsmaatregelen. Treinen en bussen rijden niet meer. Mensen slaan voorraden in. De regering waarschuwt ons met een code rood alarm.
Voor veel andere plaatsen, zoals Scandinavische landen, Rusland, staten in Noord-Amerika en Canada, zou de sneeuw die wij krijgen een babywinter zijn. Als zij op zo’n klein beetje sneeuw zouden reageren als wij, zouden hun plaatsen het grootste deel van het jaar onbewoonbaar zijn.
Ik haalde mijn oude sneeuwlaarzen uit de kast en ging een (foto)wandeling maken. Halverwege de wandeling merkte ik dat mijn laarzen begonnen te lekken. Een beetje onderzoek leerde me dat dat niet zo vreemd was. De rubberen zool van mijn laarzen moet in de loop der jaren in de kast helemaal zijn uitgedroogd. Grote scheuren in de onderkant van de ene laars, een groot gat in de andere.
Vonnegut:
Richard Koch’s The 80/20 Principle is about much more than just the 80/20 principle.
The first part of the book applies the 80/20 principle to business. 20% of a business’ activities brings in 80% of its profits. 20% of the customers are responsible for 80% of the profits. The trick is to find which 20% this is. Koch provides the guidelines.
The second part of the book is where the fun is. Here Koch applies the 80/20 principle to your personal life. He approaches this from various angles. Koch describes self-help topics in an excellent concise manner. He limits himself to the bare description of advice. Where many self-help authors often stretch single topics to a full book, Koch keeps it short and to the point. Very elegantly and entertainingly.
Our lives can be improved applying the 80/20 principle. We can be happier and more effective.
The majority of input in our lives have little impact on our outputs, or a small minority of inputs have a dominant effect on our output.
Seek excellence in a few things, rather than being average in many things. Delegate everything that you are not good at or do not want to do. Target a limited set of goals.
Simple is beautiful.
In decision making:
80/20 thinking: think skewness, expect the unexpected, everything. Look for the invisible 20%, focus on the 20% activities, ignore the 80% activities.
80/20 is unconventional, hedonistic, non-linear.
Combine extreme ambition with a relaxed manner.
20% of your activities give you 80% of your happiness. Seek these activities, expand them.
Take objectives seriously.
20% of activities lead to 80% of achievements. Focus on these (a la The 4-hour Work Week by Tim Ferriss).
Hard work leads to low returns.
Do the things you like doing.
Be extreme.
How far could you deviate from the norm without being thrown out of your world?
Prioritize things that can advance your life, things you have always wanted to do, invest in innovative things that can slash wasted time, things that can’t be done, according to others.
Be radical. Screw time leaking activities.
Do things you are much better at than others – and that you like.
Friends: 20% of friends give 80% of joy.
Specialize in a very small niche, one you enjoy.
Manage money 80/20. But stock when people are pessimistic, sell where there is general optimism.
Trust your subconscious. Set goals, let these sink in your subconscious and your subconscious will be put to work to achieve these goals.
Networks and platforms are 80/20 or 90/10 forces.
Work in networks, work in small size, high growth teams.
Find the 80/20 idea.
What a wonderful series – The Art of Punk. Hidden treasure (for me).
Black Flag. Well, actually this episode is primarily about the artist Raymond Pettibon, who invented the Blag Flag logo and created the unique merchandizing for the band.
Dead Kennedys
Crass
Gisteren in het bizarre industriegebied Westhaven in Amsterdam foto’s gemaakt. Naar Zaandam gereden en geparkeerd bij Tamoil tegenover het Hembrug terrein om vanaf daar de tocht te beginnen.
Met het pondje naar de overkant. Aan beide kanten van het kanaal staan interessante snackbars. Uiteraard gesloten nu i.v.m. de lockdown.
Vanaf de pont loop ik naar rechts, het industrieterrein op. Bij de pond is een eigenwijs buurtje met een handvol woonhuizen. Het is wel een keuze om hier te willen wonen, zo omgeven door industrie. Met een magnifiek uitzicht over het Noordzeekanaal, dat wel. De tuintjes zijn meest volgeplempt met buizen, bootjes, gereedschap, dakpannen, hout en ander ondefinieerbaar bouwmateriaal.
Ik loop langs een enorm opslagterrein. Grote bergen zwart gruis. Geen idee wat het is. Kolen? Enorme kranen en andere indrukwekkende apparaten staan op het terrein om het zwarte gruis te verplaatsen en te verwerken.
Langs de industriële gebouwen aan de andere kan staat een strakke rij populieren.
Bij een rangeerterrein voor treinen breekt het beeld weer iets: enorme windmolens, treinwagons en materiaal voor rails. Een enorme transportbuis steekt de weg over.
Ik loop terug, en steek over via een weggetje dat Kajuitpad heet. Aan het eind van het pad is een afvalverwerkingsbedrijf aan. Een rij ooievaars staat op het dak opgesteld om het afval te lijf te gaan. Als ik dichterbij kom trekken ze zich terug het dak op, uit het zicht.
Bij de pont loop ik langs het grote beeld van het kussende stelletje in Delfts blauw. Leuk idee hier langs de uitgestrektheid van het kanaal.
Writer Cory Doctorow is blogging for 20 years. Here’s his extensive process. Pfew – respect!
