We wilden een fietstoer maken (met Sukhothai Bicycle Tours – schijnt heel goed bekend te staan), maar we waren te laat met aanmelden.
Dan maar met de gammele fietsjes van het hotel zelf een toetje maken. We rijden we door de stad. Eerst langs de rivier. In de stad in de rivier nog afgeschermd met de dikke betonnen muur. We fietsen een paar kilometer langs deze muur. Buiten de stad veranderd de muur in een gewone dijk.
Als in een polder zien we dat het land achter de dijk lager ligt dan de waterstand in de rivier. Van origine moet dit een moerasachtig gebied zijn dat zonder de dijk regelmatig zou overstromen.
Alle huizen langs de dijk staan op palen. De woonruimte is op de eerste verdieping.
We volgen de rivier. Het rivierlandschap krijgt al snel een jungle-achtig karakter. De paden langs de rivier worden ook steeds slechter.
We zakken naar het zuiden af tot bij een tempel, de Wat Wang Sawan. Daar puffen we uit en drinken wat. We ontdekken een verlaten brug. Do Not Pass. The Bridge Damage. Even verderop is een nieuwe betonnen brug.
Een geleide fietstoer stop op dezelfde plek. Voor de helft Nederlanders natuurlijk.
We verlaten de rivier en fietsen door de rijstvelden. Op zoek naar een restaurant dat wel op Google maps staat maar buiten cyberspace niet lijkt te bestaan (Steamship Restaurant). Dan maar door richting stad.
We vinden nu via Google maps een restaurantje dat we anders nooit gevonden zouden hebben, in een achterafstraatje. Het ziet erg posh uit, en ik denk nog even dat we misschien wel wat underdressed zijn voor deze gelegenheid. Maar we worden hartelijk uitgenodigd en we lopen met onze bezwete lichamen een ijskoud gekoelde ruimte in.
Een Thaise familie zit in een hoek al te eten.
Centraal opgesteld staat een grote televisie. Aan, maar met het geluid zacht dit maal. Er is een krankzinnige Willem Ruis achtige show aan de gang. Met die typisch Thaise roze en groene felle kleuren.
Het eten is geweldig goed en spotgoedkoop.
We peddelen terug naar het hotel via een 7-eleven.
De rest van de dag relaxen we.