De conducteur wijst een ouder gezelschap de laatste vrije plaatsen in de coupe. Een van de dames lijkt conversationeel incontinent: ze praat over alles wat ze doet en maakt daar een warboel van woorden en zinnen van.

‘Ik zit lekker ruim, kan lekker lezen zo … Hoe laat komen we in Arnhem? … Bingo! Je bent in de war met gehakt … Zo! Dat hebben we opgelost … De NS gaat in de spits reizen op rustige treinen met minder zitplaatsen.’

De man is dovig en vraagt zo nu en dan wat ze zegt. Dan herhaalt ze een paar zinnen.

Een ander stel zit rechtop bij het raam en zegt niets tegen elkaar. Een man met dikke, vers geschoren wenkbrauwen maakt een puzzel in de krant. Een vrouw met dikke spataderen leest A Secret Life van Claire Tomalin over Katherine Mansfield. Ik kende Katherine Mansfield niet en googelde haar. Ze blijkt een interessant mens, lees ik op de Wikipedia-pagina over haar.

In 1909 huwde ze de tien jaar oudere musicus George Bowden om hem de volgende dag reeds te verlaten (zonder dat iemand ooit duidelijk is geworden waarom). Zwanger van een andere man verbleef ze vervolgens enige maanden in het buitenland, waar ze een miskraam kreeg, en materiaal opdeed voor haar eerste verhalenbundel. Terug in Engeland knoopte Mansfield vriendschappen aan met modernistische schrijvers zoals D.H. Lawrence en Virginia Woolf en begon een relatie met de literatuurcriticus John Middleton Murry, met wie ze 1912 en 1915 de literaire bladen Rhythm en The Blue Review redigeerde.

‘Lukt het?’, vraagt de conducteur aan de man met de puzzel. De man kijkt niet op. ‘Bijna,’ zegt hij en laat de puzzel aan de conducteur zien als bewijs.

De dame naast me is onverstoorbaar.

‘Ze eet pasta met mayo. Gaat een wildvreemde vrouw met een bord spaghetti bij haar aan tafel zitten. Er komt een scooter voorrijden. Een man met een fez op zijn hoofd stapt af, je weet wel zo’n hoedje met een pluimpje eraan, maar het blijkt een vrouw te zijn. Ze lijkt op Kluk Kluk, van Pipo de clown. Ze zegt “eet smakelijk” tegen de pasta etende dames als ze langsloopt. “Als het niet intensief is blijft het niet hangen”, zegt de vrouw van de spaghetti tegen de vrouw met de pasta met mayo.’

Aan de gordijnrails van het ziekenhuisbed hangt een bordje.

‘U bent in het ziekenhuis van Alkmaar’.

De vrouw in het bed murmelt met gesloten ogen.

‘Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies. Ik hoop dat je net zo veel mooie herinneringen hebt aan X als ik.’

Het is even stil.

‘Stugge handen ruiken naar terpentine, zwarte randen van de rubber seal, rode krassen van de conifeer die zijn taaie takken met tegenzin pas loslaat als hij je armen heeft kunnen vastgrijpen. Sterke koffie, boterhammen met kaas die slap is van de warmte.’

De vrouw is onrustig. Wrijft over de slang in haar neus.

‘Wit brood, biefstuk erop, in een laagje jus uit de pan die op de kachel verder pruttelt.’

Het apparaat naast haar begint te piepen. Zusters in witte uniformen schieten de kamer in. Het bed met de vrouw erin wordt weggereden. Het bordje aan de gordijnrails bungelt na.