Het ontbijt doet nauwelijks onder voor het diner.

Eerst naar Portree, de belangrijkste stad van Isle of Skye. Het is een aardig, klein voor een deel heel kleurrijk havenstadje (waar niet kleurrijk ook gelijk betongrijs). We kijken rond in de druilerige regen.
Door naar Dunvegan castle van de MacLeods. Geschilderde portretten aan de muur van de Chiefs van de MacLeod clan tonen stugge mannen met dikke bakkebaarden. De laatste telg van de MacLeods familie die zich hier heeft laten portretteren is echter een lieve oude dame, Chief Dame Flora, die de ruziemakers weer bij elkaar heeft weten te brengen.

Uitgebreide bieb waarin ik Shakespeare ontdek, maar ook onze eigen Grotius (Hugo de Groot).

We bekijken de baai bij het kasteel en de tuin.

Door de regen naar huis en we moeten toch weer de auto uit om plaatjes te schieten. Onder andere van eigenwijze schapen die klagend de weg oversteken.

Gisteren van Thurso naar Sconser op Isle of Skye. Een lange rit dwars door de hoge landen.

We besluiten de noordkust te nemen tot Tongue en dan naar beneden via Lairg, Dingwall en dan oversteken naar de Isle of Skye.

De rit langs de kust ten westen van Thurso is mooi en ruig. Vrijwel alles is vanaf Thurso eenbaans dus je moet tegemoetkomend verkeer regelmatig bij de passeerplaatsen voor laten gaan.

Bij Tongue slaan we af de hoogvlakte op, de ruige heuvels in. Schitterende vergezichten over meren tussen de bergen.

Pas een kwartier voor Sconser begint het te regenen.

Het hotel ligt aan zee en kijkt uit op het eiland Raasay. We worden verwelkomd door de eigenaresse die ons door de authentieke dining, bar en sitting room leidt. Het ziet er geweldig uit.

Het hotel verzorgt ook het diner. Het is super – heilbot en heek. Cranachan als dessert. De king of Scottish deserts…

Cranachan (Scottish Gaelic: Crannachan pronounced [ˈkʰɾan̪ˠəxan]) is a traditional Scottish dessert. It was originally a celebration of harvest,[1] made following the raspberry harvest in August. The dessert of cream and fresh seasonal raspberries is bolstered by Scottish oats and whisky.

wikipedia

Met lichte verbazing het interieur van het hotel wat beter bekeken. Echt jachthotel? Zelfs de lamp bij de receptie is gemaakt van hertengeweien.

Met de stoomtrein naar Boat of Garten, een plaatsje verderop. Stuurse conducteur en conductrice. Conductrice smijt met de deur waarvoor een medepassagier zich tegen over ons verontschuldigt: doet ze altijd.

Wandeling over het pad langs het spoor terug naar het dorp. Kilometertje of 10 over gebaande paden. Cappuccino in het dorp bij The Coffee Pot.

Na lunch naar Loch Morlich. Aan de overkant van het meer zien we de sneeuw op de toppen van de Cairngorms.

Terug naar het hotel om de reis voor morgen te plannen. Weer veel meer dingen te doen dan waar we tijd voor hebben. Een half jaar is nog niet genoeg. Keuzes…

In de kroeg van het hotel overheerst voetbal, het is zondag, en een tafel vol Guinness. Een van de schermen heeft een overheersende blauwe zweem maar dat maakt kennelijk niet uit.
Tartan op de muren.

Frankie goes to Hollywood in het restaurant: When Two Tribes Go To War.

Strakblauwe hemel in Aberfeldy terwijl in Nederland de boel overstroomt.

We rijden naar Pitlochry. We lopen naar de stuwdam met zalmladder. Vliegvissers staan in waadpak in het water. De opspringende zalmen die op weg zijn naar de dam laten zich niet vangen. Bij de zalmladder hangt een beeldscherm met een teller: 569 zalmen hebben dit jaar al de ladder beklommen.

We lopen naar het centrum. Pitlochry blijkt een toeristisch dorpje met een luxe marktje.
Lunchspulletjes bij de coop gehaald.

Op weg naar Balmoral, het Schotse kasteel van de King & Queen. Mooie route door Cairngorms. Broodjes opgegeten bij Devil’s Elbow. Mooie naam en mooi uitzicht over dal.

Het begint te regenen nee te gieten nee het stort van de lucht. Op de parkeerplaats bij Balmoral zitten we in de auto naar het weerbericht te kijken. Kletsnatte toeristen trekken voorbij. We besluiten het niet te doen en rijden weg.

We rijden de heuvels in. Links van de weg dondert met enorme snelheid een riviertje de helling af. Verderop spoelt het water over de weg. Het water wordt hoger. Tegemoetkomende reizigers zeggen dat het beter is om te keren. Het water staat de hoog verderop.

We passeren Balmoral weer. Het is nu droger geworden dus we besluiten het kasteel een herkansing te geven.

We maken een aardige wandeling over het terrein en bekijken aquarellen van Prins C (Charles’ handtekening: “C”; wat zegt dat?). Review: koele werkjes, afstandelijk.

Met een omweg rijden we de Cairngorms weer in. Een nog mooiere weg. Bij Corgarff Viewpoint staat een camper op de verlaten hellingen. Een man hangt op zijn bed, deuren van de camper wijdopen, facetimet met thuis, laat ze het magnifiek uitzicht zien.

Bij het hotel in Aviemore stag en hen groepjes.

Het eten is Brits. Vlees patat, weinig groente. Doperwtjes. Dat went niet.

Balmoral Castle.

Fototoestel: batterij hele nacht uit gelaten maar nog steeds doen een aantal knoppen het niet.
Meer twijfel. Heb ik mijn opladers eigenlijk wel meegenomen?

Er werkt niet één Europese werknemer in de bediening en in de keuken op deze boot. Neem dat eens mee, al die mensen die zo tegen immigratie zijn. Op de boot werken vrijwel alleen Aziaten, Thai en Filippijnen. De witte mens wordt bediend door niet-witte mensen.

Ik schiet in review modus: ik vind 10 euro wel veel voor 1 MB data via de satelliet. Het alternatief is slechte ferrywifi voor 5 euro per uur. Is dit 2024? Of ben ik echt zo verwend?

We gaan langs de kust richting Aberfeldy, tot Edinburgh. Daaromheen via de snelweg. We laten Edinburgh liggen. Dit keer.
De enige stad van betekenis die we de reis zullen aandoen is Glasgow.

Idee: een week, maand, jaar, totaal frugaal leven. Minimaal eten, geen alcohol, vettigheid, andere flauwekul.
Wat mis je dan?