De bus kruipt door de stad. We staan opeengepakt in het gangpad, te smal voor toeristen met bagage.
Een Frans meisje naast me heeft te veel haargroei op haar gezicht. Baardstoppels, dunne snor, bakkebaarden. Vader bemoeit zich niet met het gezin. Hij staat voorin en kijkt bezorgd. Hij raadpleegt zijn telefoon als om het gevaar van vertraging op het reisschema te bezweren.
Bij het station zit een fotograaf in elkaar gedoken tegen een muur. Geconcentreerd probeert hij iets te maken van de benen die aan hem voorbij trekken. Ik probeer iets te maken van hoe hij iets probeert te maken.
Raetihi is een plaats waar men kennelijk bezig is de boel af te sluiten. Zeker de helft van de winkels en bedrijfspanden in de hoofdstraat zijn dichtgetimmerd. De bevolking lijkt er ook niet meer in te geloven.
Motorlichtje knippert op het dashboard. Zo snel mogelijk naar Toyota dealer, zegt het boekje. Damn.
Snap rental help gebeld, dat blijkt naar de AA, de Anwb van NZ, door te schakelen. In de wachtrij maar wel geholpen.
Over een uur komt een technician. De autos razen voorbij, elke was eerst nog hoopvol.
Een motorfiets stopt op oms recreatieparkeerplaatsje. Man met enorme snor komt uit de helm tevoorschijn, zonnebril blijft ondanks dicht wolkendek op. Hij rijdt weer weg. Onverrichterzake.
Projectje: fotograafeer crap op de parkeerplaats. Collage van maken, later.
Een uur later is de AA technician er nog niet. Op z’n elfendertigst zegt A.
Een beekje stroomt. Een auto. Krekels knerpen en een vlieg zoent om mijn hoofd.
Hier wordt overal gekakt en bier gedronken. Doekjes en geplette blikjes.
Verderop een wei, volgepropt met schapen Onder een electriciteitsmast die schuin over de heuvels loopt
Af en toe geblaat. Dan weer een auto. Maar nogsteeds niet die van de AA technician. Maar geen AA. Van Automobile Association, niet de alco-AA.
Hier heeft een hotel gestaan, na een wayfarers sod cottage uit 1857 werd Way Otaraia hotel hier geplaatst. A changing station for paarden tussen Dunedin en Invercargill. Net als in de film.
Ons huisje in Carters Beach is een soort stacaravan met aangebouwde overkapte veranda. Als je in de richting van het strand kijkt zien Donaldos, een restaurant, cafe, snackbar, winkel waar de locals en de toeristen die geen zin hebben om naar Westport te rijden drinken, eten en ontbijt halen.
Op de voorgrond staan twee grote varens, die hier groeien als bomen. Je ziet het niet maar een meeuw krijst, een hond blaft. In de verte ruist de zee.
Het moeten we achter ons sluiten als we weg gaan. De knoppen op de palen zijn de bakelieten isolatoren voor electriciteitspalen. De schutting is gemaakt van op elkaar gestapelde spoorbielzen.
Een vriend raadde me aan Ans Westra eens te bekijken, toen ik hem vertelde dat we naar Nieuw-Zeeland zouden gaan. Ans Westra is een Nederlandse die in 1957 naar Nieuw-Zeeland verhuisde. Ze is een documentair fotograaf.
In Wellington is een galerie, met de naam {Suite}, die haar werk exposeert en verkoopt. De eigenaar beheert haar archief.
Gisteren bezocht ik de galerie, een kleine ruimte in Wellington’s bekende Cuba Street. Ik sprak kort met de eigenaar, die me op wonderlijke wijze voordat ik een woord had gesproken identificeerde als Nederlander. Hele aardige vent.
Ik de galerie hing ook werk in kleur van Ans Westra dat ik niet kende. Erg goed ook. Ik kocht het boek Our Future van Ans Westra, met uitsluitend werk in kleur.
