Instax # – Picton
Bus in Picton.
Bus in Picton.
Spelen met glazen water en de kleuren van een restauranttafeltje in Wellington.
De haven van Wellington.
Kleuren dichtbij verbleken tot wit door de flits…
De eerste Instax die ik ooit maakte. Whitianga, Nieuw-Zeeland.
Interessantste Instax beelden menngen verschillende kleurvlakken in de foto. Vind ik in ieder geval. De grootste verrassing blijft hoe de kleuren zich ontwikkelen, hoe de kleiren verkleuren op het Instax beeld.
Matamata
Chronophoto, een leuk fotospelletje: raad wanneer de foto genomen is (via Kronkeling).
Een Instax is toch wel een leuk apparaat. De foto’s zijn zo duur dat het je dwingt zuinig te zijn.
We zijn nu in Nieuw-Zeeland. Door omstandigheden werd ik onverwacht eigenaar van een Instax toestel. Ik leg mezelf de beperking op van één Instax per dag.
Deze is van gisteren.
De roltrap van de metro is sowieso een interessante plek om foto’s te maken. Ik kan het niet laten en kijk altijd even naar beneden of er een interessant beeld is te vangen.
Hier een lief beeld. Maar ook: mondkapje/geen mondkapje. De mensen bovenaan die jaloers naar het verliefde stel staan te kijken. Wat ze niet zien is dat de hand van de jongeman onder het shirt van de jongedame is verdwenen.
Arjen van Veelen schrijft in NRC over fotograferen met zijn iPhone. Hij heeft een soort fotografie-schuld: al die momenten die hij mist omdat hij dat een foto aan het maken was.
Voor mij is het andersom: als ik geen foto’s aan het maken ben, ben ik aan het werk, of zit ik op de bank naar Youtube te kijken, of lees de krant. Ik maak dan in ieder geval geen memorabele momenten mee.
Voor mij is fotografie een aanleiding om dingen te beleven, die momenten te maken. Ik ga naar buiten, kijk anders naar de wereld en zie dingen die ik anders niet zou zien. Zo pakt fotografie niet minuten van je geleefde tijd af, zoals bij Van Veelen, maar het voegt momenten toe.