Vorige week kreeg ik de gelegenheid om voor Rijkswaterstaat een kijkje achter de bouw van de afsluitdijk te nemen. Dan leer je mooie woorden als spuimiddelen en bouwkuip, golfklap, spuikoker en vismigratierivier. En zie je natuurlijk dingen die je normaal nooit te zien krijgt.
Meer beelden vind je op mijn fotografie-site.
Een man staat onder zijn Japanse sierkers en kijkt naar de bloesemwolk die uit zijn boom waait. Ik stop bij zijn boom. “Het sneeuwt”, zegt hij trots.
Maar in het echt is het regen die dreigt. Een paar minuten dikke druppels, daar blijft het bij.
Vanaf een boerenerf drentelen twee meisjes op twee pony’s voor me de weg op. “We gaan een rondje rijden, langs de dijk”, zegt het oudste meisje, ze wijst in de richting van de A.C. de Graafweg. “Is het niet saai, hier langs die rechte weg hier?” vraag ik. “Nee helemaal niet,” zegt ze. Ze kijkt alsof ik gek ben en buigt zich over het hoofd van de pony. Het kleinste meisje haalt een witte boterham uit haar rugzak terwijl ze met losse handen de pony voortdrijft.
Een man achter het stuur van een passerende auto heft ongelovig zijn handen naar me op. “Wat is dat nu jij hier?”, lijkt hij te zeggen. Er is altijd wel iemand die zich opwind en je moet ze maar negeren.
Ik koop een kooltje bij Moos’ winkeltje langs de weg. Ik heb geen contant geld bij me, maar gelukkig heeft deze moderne agrariër een QR-code op een plank geplakt, die me leidt naar een betaalverzoek.
Een jongen uit het dorp test de snelheid van zijn opgevoerde brommer op het gladde asfalt van de polderweg. Met veel kabaal blèrt hij het dorp uit, de polder in, en weer terug.
Ondanks slappe knieën en koortsig gevoel van de corona-naweeën ga ik toch maar op pad.
er staat een strakke zon en een matige lentewind. Het licht is nog koud, eind april. Daar kan geen klimaatverandering iets aan doen. Ik heb me te warm aangekleed; mijn jas hangt al snel open.
In de polder heerst schaarste aan prikkels. Opletten dus. Een schapenboer heeft een groot schilderij laten maken van zichzelf met zijn schapen in de wei. Het is tegen een weerbarstige schuur gehangen. Ik zie het pas als ik me omdraai.
Motorfietsen rijden als krankzinnigen met hoge toerentallen en open uitlaten over de dijk.
Als het weer stil is mis ik vogelgeluiden. Waar zijn de vogels? Ik zie eenden en koeten en ganzen, maar ik kan geen zangvogels ontdekken.
Aan de rand van de bebouwde kom bouwt Heerhugowaard een hart- en horizonverscheurend flatgebouw.
Het laatste stukje vanaf de Gouden Karper volg ik gedwongen de autoweg. Waarom is hier geen voetpad, vraag ik me af. Gelukkig zie ik dat een traktor en paarden onderaan de dijk een bonkig pad in uitgeharde klei hebben achtergelaten. Een uitdaging voor de enkels maar beter dan langs de weg waar de autospiegels mijn ellebogen schampen.
Hij ligt er aanlokkelijk bij maar de Molendijk laat ik liggen voor een andere keer.
Experiment. Een timelapse foto. Pelle Cass maar minder over de top.
Bus in Picton.
Spelen met glazen water en de kleuren van een restauranttafeltje in Wellington.
De haven van Wellington.
Kleuren dichtbij verbleken tot wit door de flits…
De eerste Instax die ik ooit maakte. Whitianga, Nieuw-Zeeland.
Interessantste Instax beelden menngen verschillende kleurvlakken in de foto. Vind ik in ieder geval. De grootste verrassing blijft hoe de kleuren zich ontwikkelen, hoe de kleiren verkleuren op het Instax beeld.
Matamata
